باید شاغل شود، چون قرار است شاغل شود باید درس بخواند و کار بیاموزد و چون قرار است درس بخواند و کار بیاموزد، نیاز به حمایت و توانبخشی دارد. یعنی وقتی ضرورت پله آخر یک نردبان را اعلام کردیم، ضرورت پله اول و دوم و… هم در نفس گفته ما پنهان است؛ «چون که صد آمد، نود هم نزد ماست». درباره ضرورت ازدواج معلولین جدا از آنچه گفته شد از نظر روانشناسی و علوم اجتماعی نیز مواردی وجود دارد که این نکته را تأیید می کند- البته باید گفت این بحث عمدتاً شامل معلولین جسمی و حرکتی و حسی است و نه ذهنی- اگر به علوم پزشکی و روانشناسی مراجعه کنیم یک معلول جسمی- حرکتی چه از لحاظ عاطفی و چه از نظر ارگانیسم درونی بدن همانند یک انسان سالم است و در دهه سوم زندگی تمایل به انتخاب همسر در او پدیدار می شود و دغدغه ای پیدا می کند که تا حدودی سایر دغدغه هایش را تحت الشعاع قرار می دهد.
از این منظر ازدواج می تواند به عنوان یک انگیزه در زندگی معلول نقش مثبت ایفا کند. پذیرش ضرورت ازدواج چه از سوی خود معلول و چه از سوی جامعه مرحله ای از تکامل اوست. به عبارتی وقتی معلول پذیرفت که می تواند ازدواج کند، به این باور می رسد که آینده ای در انتظار اوست و این آینده را باید ساخت و ساخت آینده نیازمند پشتوانه اقتصادی، موقعیت اجتماعی، تحصیلات، شغل و… است.
نگاه به آینده همان طور که عامل محرک هر انسانی است معلول را نیز به تحرک و پویایی وا می دارد. اینجاست که معلول از آینده و فکر کردن به آن هراس ندارد و مانند سایرین به آن می اندیشد و برایش برنامه ریزی می کند.
آینده محوری تأثیر مثبتی در زندگی معلول می گذارد. وقتی یک معلول پذیرفت که ممکن است مورد انتخاب قرار گیرد، به زیبایی ظاهر می اندیشد و سعی می کند در جامعه آراسته حاضر شود. وقتی یک معلول پذیرفت که او نیز مانند دیگران می تواند از طریق ارتباطات اجتماعی و شغلی روزمره نظر کسی را به خود جلب کند، در زمینه آداب اجتماعی مطالعه می کند.
تا اینجا هر چه گفتیم در رابطه با ضرورت ازدواج معلولین بود، اما در مباحث فلسفی همیشه در مقابل ضرورت بحثی داریم به عنوان امکان.
به این معنی که وقتی ضرورت امر یا چیزی ثابت شد، امکان آن نیز بررسی می شود.
گفتیم «معلول باید ازدواج کند» و حال ناچاریم که راه های امکان این باید را بررسی کنیم والا متهم می شویم به ایده آلیسم و سطحی نگری. مثل این است که بگوییم همه مردم باید صاحبخانه شوند و وقتی از ما پرسیدند چطور؟ بگوییم آن دیگر به ما ربطی ندارد، بروید راهش را پیدا کنید.
و حال که ضرورت ازدواج معلولین را اعلام کردیم، باید به سؤالاتی نسبتاً دشوار علمی و منطقی پاسخ دهیم.
شاید اولین سؤال که به ذهن خطور کند این است که معلول با چه کسی ازدواج کند؟ معلول یا سالم؟ بدیهی است هر پاسخی که به این سؤال داده شود، پاسخ دهنده را ملزم می کند که برای پاسخ خود دلیل بیاورد.
مثلاً ممکن است کسی بگوید یک معلول باید با یک انسان سالم ازدواج کند و وقتی از او بپرسیم چرا؟ بگوید که این انسان سالم می تواند کاستی ها و ناتوانی های همسرش را جبران کند و کمک حالش باشد. اینجا باید گفت که ممکن است این گفته در ظاهر خیلی خوب و ایده آل باشد؛ مثلاً من به عنوان یک معلول، انسان سالمی را به همسری انتخاب کنم که او یک عمر کمک حال و مواظب من باشد، اما باید پذیرفت که این منظره از دور دل می برد و از جلو زهره، چرا که نگاه یک همسر به عنوان یک پرستار و مراقب نگاه مسئله ساز خودخواهانه ای است و این موضوع از دو دیدگاه قابل بررسی است؛ یکی از نگاه موازین عقلی و شرعی اسلام در بحث ازدواج به موضوع کفیت طرفین اشاره دارد، هماهنگی زن و مرد را اصلی اساسی می داند به طوری که همسران بتوانند یکدیگر را کامل کنند نه اینکه از یک سو نقص باشد و از سوی دیگر کمال،چون زندگی زناشویی مانند عرصه سیاست نوعی موازنه قدرت است و توانایی های طرفین در این موازنه زندگی مشترک را سمت و سو می دهد و اگر قرار باشد فرد سالم به همسر معلولش همیشه از موضع بالاتر نگاه کند، زندگی چهره خندان خوشایندی نخواهد داشت. منظر دومی که می توان از آن به بحث نگاه کرد، منظر ارضای نیازهای طرفین است. انسان وقتی ازدواج می کند یک سری نیازهای روحی، روانی، عاطفی و جنسی دارد که می خواهد با ازدواج به آنها پاسخ دهد و اکثر شکست های زندگی زناشویی به دلیل برآورده نشدن نیازهای طرفین است. حال باید دید در زندگی یک فرد سالم و یک فرد معلول، این نیازها تا چه حد برآورده می شود و این نکته را نیز مد نظر داشت که سرکوب نیازها تهدیدی است برای سلامت زندگی زناشویی.فرد سالمی را در نظر بگیرید که با یک معلول ازدواج می کند. این فرد سالم خواسته هایی دارد که شاید همسر معلولش به واسطه محدودیت جسمی نتواند به خوبی آنها را برآورده کند و این سرکوب نیاز در درازمدت، آثار منفی جدی در زندگی دارد یا برعکس یک فرد معلول به واسطه زندگی متفاوت و مشکلاتی که تاکنون داشته، نیازمند کسی است که او را بفهمد، معلولیت را درک کند و مشکلات یک معلول را حس نماید و تنها کسی از عهده این درک برمی آید که خود معلولیت و محدودیت چشیده باشد.ممکن است عده ای بگویند آیا زندگی دو معلول با هم در زیر یک سقف عقلاً امکان پذیر است و آیا دو معلول از پس یک زندگی برمی آیند؟
در پاسخ به این سؤال باید گفت که نمی توان در این باره حکم قطعی صادر کرد که هر معلولی با هر شرایطی می تواند با معلول دیگری ازدواج کند.
در این زمینه توجه به دو نکته ضروری است:
۱- توان سنجی دو معلول
۲- بهره گیری از امکانات تکنولوژی روز
در ازدواج معلولین باید توانایی ها و ضعف های دو طرف سنجیده شود که آیا یکی از آنها می تواند ضعف دیگری را جبران کند یا نه؟ و در صورت مثبت بودن ازدواج به صلاح است ولی اگر ضعف های طرفین ضعف دیگری را شدت بخشد نمی توان جوازی برای این ازدواج صادر کرد.
نکته دوم توجه به امکانات تکنولوژی در دنیای امروز است. امروزه تکنولوژی به کمک زندگی بشر آمده و کارهای یدی در آن را به حداقل رسانده است.
اکنون ۲۰۰ سال پیش نیست که هیزم شکستن، پخت نان، شکستن یخ حوض و… جزو ضروریات زندگی باشد، اکنون ماشین ها، لباس ها و ظرف ها را می شویند، چای آماده می کنند و بسیاری کارهای دیگر را انجام می دهند و یک زوج معلول می توانند به جای اینکه در آغاز زندگی هزینه بالایی صرف وسایل تجملی کنند این هزینه را برای خرید این وسایل رفاهی در نظر گیرند.
در پایان باید گفت که ازدواج معلولان بحثی است که باید یک بار دیگر به آن نگاه شود چه از سوی جامعه و چه از سوی خود معلولین و معلولین هم باید در این نگاه از دو چیز پرهیز کنند:
۱- ناامیدی
۲- رویا پردازی
که این دو نگاه افراطی و تفریطی هر دو با یک نگاه دقیق و واقع بینانه به خود از میان خواهد رفت.

منبع: وبلاگ تاکستان توانا

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: